بُگذار گِرداگردِ چشمانت بگردم

من یک غریب بی پناه و دوره گردم

بُگذار گِرداگردِ چشمانت بگردم

آن چشمها، عطّار نیشابوری ام کرد

من شاعر فیروزه های لاجوردم

آبی تر از چشمانِ تو هرگز ندیدم

من دل به دریا می زنم دریانوردم

آواره ام، چون کولیانِ بی سرانجام

دیوانه ام، با اندرونم در نبردم

می خواهمت ای سرنوشتِ ارغوانی

عمری اگرچه در پی ات تاخیر کردم

قطعی ترین بُرهانِ ایمانم تویی، تو!

باور مکن از انتخابم باز گردم

آخر به قلبِ سُرخِ خنجر می زنم من!

پایانِ خونینِ شهابِ سهروردم !

"یدالله گودرزی"

ای کاش عشق سر به سر ما نمی گذاشت

گر عقل ، پشت حرف دل ، "اما "نمی گذاشت

"تردید "، پا به خلوت دنیا نمی گذاشت

از خیر "هست و نیست دنیا" به شوق دوست

می شد گذشت، وسوسه اما نمی گذاشت

اینقدر اگر معطل پرسش نمی شدم

شاید قطار عشق مرا جا نمی گذاشت

دنیا مرا فروخت، ولی کاش دست کم

چون بردگان مرا به تماشا نمی گذاشت

شاید اگر تو نیز به دریا نمی زدی

هرگز به این جزیره کسی پا نمی گذاشت

گر عقل در جدال جنون مرد جنگ بود

ما را در این مبارزه تنها نمی گذاشت

ای دل بگو به عقل که دشمن هم این چنین

در خون مرا به حال خودم وا نمی گذاشت

ما داغدار بوسه ی وصلیم چون دو شمع

ای کاش عشق سر به سر ما نمی گذاشت

"فاضل نظری"

دوستت دارم

دوستت دارم

و نگرانم روزی بگذرد

که تو تن زندگی ام را نلرزانی

و در شعر من انقلابی بر پا نکنی

و واژگانم را به آتش نکشی

دوستت دارم

و هراسانم دقایقی بگذرند

که بر حریر دستانت دست نکشم

و چون کبوتری بر گنبدت ننشینم

و در مهتاب شناور نشوم

سخن ات شعر است

خاموشی ات شعر

و عشقت

آذرخشی میان رگ هایم

چونان سرنوشت

"نزار قبانی"

در شب گیسوان تو

در شب گیسوان تو

مست به خواب می روم

مست به خواب

این رهِ پر خم و تاب می روم

بوی تو می کشد مرا

سوی تو می کشد مرا

ای که تو سوی خویش و من

سوی سراب می روم

هر شب از آرزوی تو

در تب ماه روی تو

در خم و تاب موی تو

مست و خراب می روم

ای که نگاه می کنی

بر من و آه می کشم

ای که چو شمع از آتشی

عشق تو آب می روم

ماه من آفتاب من

باده ی من شراب من

خانه ی روی آب من

همچو حباب می روم

"پرواز همای"

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی

جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی

به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت

که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی

مرا مپرس که چونی به هر صفت که تو خواهی

مرا مگو که چه نامی به هر لقب که تو خوانی

چنان به نظره اول ز شخص می‌ببری دل

که باز می‌نتواند گرفت نظره ثانی

تو پرده پیش گرفتی و ز اشتیاق جمالت

ز پرده‌ها به درافتاد رازهای نهانی

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی

چو پیش خاطرم آید خیال صورت خوبت

ندانمت که چه گویم ز اختلاف معانی

مرا گناه نباشد نظر به روی جوانان

که پیر داند مقدار روزگار جوانی

تو را که دیده ز خواب و خمار باز نباشد

ریاضت من شب تا سحر نشسته چه دانی

من ای صبا ره رفتن به کوی دوست ندانم

تو می‌روی به سلامت سلام من برسانی

سر از کمند تو سعدی به هیچ روی نتابد

اسیر خویش گرفتی بکش چنان که تو دانی